Król orków z Gundabad zawierzył słowom posłańca i wysłał swych plugawych heroldów by ściagnęli pod Gundabad kamratów z pozostałych siedzib. Na wezwanie Gundabadu odpowiedziało wielu pomniejszych wodzów orków i goblinów. Pod Gundabad napływały oddziały orków z wrzosowisk Etten oraz goblinów z odległych mroźnych szczytów Gór Mglistych. Trolle również stawiły się na wezwanie. Głodne watahy wargów zasiedliły okolice warowni orków. Kuźnie Gundabadu pracowały nieprzerwanie dzień i w nocy uzbrajając hordy żądnych zemsty wojowników w żelazny oręż i pancerze. Sposobność na rewanż za śmierć Bolga i porażkę w bitwie siedmiu armii nadchodziła.
Wielki szary ork w pełnej zbroi wyszedł na podniszczony kamienny taras. Potężnymi łapami chwycił za pokrytą śniegiem balustradę. Spojrzał na zgromadzony poniżej tłum po czym uniósł w górę zacisnięta pięść w geście pozdrowienia. Władca Gundabadu posługując się czarną plugawą mową rozpoczął przemowę do pobratyńców, którzy przybyli pod górę by wziąść udział w jego wojnie. Zemsta na krasnoludach była kulimacyjnym punktem przemówienia. W głosie szarego orka czuć było wielkie emocje i pasję. Za królem stał chorąży. Wielki sztandar Gundabad powiewał na zimowym wietrze. Król orków kończąc wojenną mowę wyrwał drzewiec sztandaru z rąk zaskoczonego chorążego, po czym rycząc uniósł go wysoko w górę. Zgromadzona na placu tłuszcza zaczęła dziko wrzeszczeć, krzyczeć i wyć. Każdy ork, goblin, troll i warg zauważył wielkie płonące oko na kruczoczarnym tle sztandaru. Setki rąk dzierżących oręż wzniosły się w górę. Ryk euforii zamienił się w złowrogi wojenny śpiew, który groźnie niósł się z echem przez zrujnowane komanty i sale dawnej krasnoludzkiej twierdzy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz