W głębinach kopalnii Morii od dawien dawna żyły gigantyczne pomioty Ungolianty jaskiniowe pająki. Nie raz zagubiony krasnolud lub nieostrożny goblin na wieczność zaplątał się w miesternie utkane sieci. Pająki zamieszkiwały również ciemne zakamarki Mrocznej Puszczy, w której prowadziły zacięte walki ze znienawidzonym wrogiem leśnymi elfami. Gdy cień na wschodzi rósł w siłę a gobliny i orkowie mnożyli się w swych leżach nadarzyła się okazja do zadania ciosu krasnoludom zamieszkującym Morię. Przebiegły król goblinów Durburz zawarł z królową pająków sojusz. Od momentu podpisania paktu obie strony wspólnie zaczęły najeżdżać ziemie krasnoludów.
Charakterystyka jaskiniowych pająków:
Jaskiniowe pająki to urodzeni łowcy, kryjący się w ciemnościach podziemi. Ten gatunek pająka można rozpoznać po czarnym lśniącym hitynowym pancerzu i czerwonych nienawistnych oczach. Pająki jaskiniowe mają osiem długich i twardych jak stal odnuży, które z łatwością przebijają każdy metalowy pancerz. Jak większa część pomiotów Ungolianty pająki jaskiniowe są jadowite mogą sparaliżować lub zabić swoją ofiarę. Żądło znajduje się w odwłoku. Pancerz jaskiniowego pająka jest bardzo twardy i zarazem elastyczny. Pajęczaki poruszają się bardzo zwinnie i szybko. Potrafią pokonać z łatwością praktycznie każdą przeszkodę terenową. Pająki jaskiniowe nie potrafią pływać, są również bardzo podatne na ogień. Słabe punkty tego gatunku stanowi podbrzusze, odwłok i łeb, ponieważ tych części ciała nie ochrania żaden pancerz.
Gobliny często używały jaskiniowych pająków jako wierzchowców. Tak powstały zwinne oddziały pajęczych jeźdźców, które budziły jednocześnie odrazę i strach w sercach walcznych krasnoludów. Pajęcza kawaleria często była używana do wykonywania zwiadu w lesie Lothlórien. Wszystkie odmiany pająków mają w sercach zaszczepioną nienawieść do elfów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz